Nabasa ko somewhere.

• Minsan ang pag-ibig parang bagong gamit, sa una lang inaalagaan. Dapat di ganun, dapat para ‘tong gamit na may sentimental value. Hindi natin hinahayaang masira, malamatan o kaya mawala. Ituring natin ‘tong isang bagay na may mataas na halaga. Dapat ituring natin ‘tong parang ginto na kapag nawala, mahirap na ulit makahanap at makakuha.  

• Ang sarap kapag nandun na kayo sa stage na kumportable na kayo sa isa’t isa. Yung kahit matulog kayo ng mag katabi, eh ayos lang. Yung kahit anong sikreto, nasasabi niyo sa isa’t isa. Yung mag uusap kayong dalawa, hanggang sa makatulog na kayo. Tapos pag gising mo, pag mamasdam mo siya. Maiisip mo kung gaano ka kaswerte na mapasakanya. Ang sarap sa pakiramdam na alam mong nandiyan siya, na may sasandalan ka sa tuwing malungkot ka o kapag may pinagdadaanan ka. Yung taong susuporta sayo, ipagtatanggol ka, papangitiin ka… Yung taong hindi ka pababayaan. Sa mga ganyang panahon, parang ang sarap nalang itigil yung mundo. Yung parang gusto mo itigil yung oras para makapag sama kayong dalawa ng mas mahaba. Yung ayaw mo nang umalis sa tabi niya, gusto mo lang maramdaman yung dampi ng kamay niya sa mga kamay mo.. Ang sarap sa pakiramdam diba? Yung nararamdaman mong safe ka sa piling niya.

• Magmahal ka ng taong marunong makinig. Dahil sa relasyon, komunikasyon ang pinakamahalagang bagay na magpapatagal at magpapatatag sainyong dalawa, at pag magkausap kayo, dapat marunong kayo mag bigayan sa isa’t isa, hindi pwedeng sabay kayong masalita dahil hindi kayo magkakaintindihan. Humanap ka ng taong marunong magpaubaya, taong mahaba ang pasensya na hihintayin kang matapos mag salita at iintindihin ang mga sinabi mo. Tandaan mo, lahat ng tao marunong mag salita, pero hindi lahat marunong makinig.